Κλαίει ακόμα για τον σκύλο που έχασε πριν από 73 χρόνια

Ο αναγνώστης του www.zoosos.gr, Πάνος Καφφές, μας έστειλε την ιστορία του Ρεκ και της Όλγας. Ενός σκύλου, που πριν από 73 χρόνια δεν άντεξε τον αποχωρισμό από τους δικούς του. Γι’ αυτό και πήρε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σ’ ένα κορίτσι και σ’ έναν σκύλο, σ’ εκείνα τα πολύ σκληρά και δύσκολα χρόνια. Άλλωστε οι δυσκολίες της ζωής, επιβάλλουν, να είμαστε περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο κτήνη.

Τον «νιώθει» πλάι της εδώ και 73 χρόνια

«Το 1922 εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής, της αναστάτωσης, που επικρατεί, και το ανελέητο κυνηγητό του ελληνικού πληθυσμού στις διάφορες περιοχές της Τουρκίας, η πολυμελής οικογένεια του Κώστα Τσουχνικά μπαίνει μια νύχτα στο πρώτο διαθέσιμο καράβι, που βρίσκει στην Τραπεζούντα της Μικράς Ασίας, χωρίς να ξέρει τον τελικό προορισμό του, και περνάει στο Σοχούμ της τότε Σοβιετικής Ένωσης, όπου και βρίσκει καταφύγιο.

Η οικογένεια εγκαθίσταται εκεί και ξεκινάει μια καινούργια ζωή, που εξελίσσεται ομαλά, αφού οι μετανάστες Έλληνες καταφέρνουν να κερδίσουν χρήματα δουλεύοντας. Μερικά χρόνια αργότερα η γυναίκα του Κώστα Τσουχνικά γεννάει την Όλγα.

Ενώ η Όλγα είναι περίπου 3 – 4 ετών, η οικογένεια παίρνει ένα κουταβάκι, που το ονομάζει Ρεκ. Το κουταβάκι γίνεται ένας όμορφος μεγαλόσωμος γκρι μακρύτριχος σκύλος.

Παρά το γεγονός, ότι η οικογένεια έχει πολλά παιδιά, που φροντίζουν, και αγαπάνε τον Ρεκ, μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης αναπτύσσεται ανάμεσα στην μικρή τότε Όλγα και τον σκύλο. Ο Ρεκ συνοδεύει την Όλγα και τα αδέρφια της κάθε πρωί για το σχολείο, γυρίζει σπίτι μόνος του και κάθε μεσημέρι ξέρει την ώρα, που σχολάνε τα παιδιά και η Όλγα. Ο σκύλος πηγαίνει μόνος του καθημερινά στο σχολείο περιμένει τα παιδιά και γυρίζουν μαζί. Καθώς όλες οι τάξεις δεν σχολάνε πάντοτε την ίδια ώρα, ο Ρεκ, περιμένει και συνοδεύει πάντοτε την μικρή Όλγα.

Ο Ρεκ είναι αγαπητός σε όλα τα παιδιά της γειτονιάς, που καθημερινά παίζουν μαζί του και πηγαίνουν βόλτες. Και κάθε βράδυ ο σκύλος της οικογένειας κοιμάται σε ένα χαλάκι στο πάτωμα, δίπλα από το κρεβάτι της Όλγας, αφού βάλει πρώτα τα μπροστινά του πόδια στο κρεβάτι της, κάνει αγάπες και πάρει τα χάδια του. Ο Ρεκ είναι ουσιαστικά ο σκύλος της Όλγας.

Ο Ρεκ ζει ευτυχισμένα χρόνια, γιατί δεν τον αγαπούν μόνο τα παιδιά αλλά όλοι οι γείτονες μα κυρίως τα μέλη της οικογένειας των Ρώσων, που μένουν δίπλα από το σπίτι της οικογένειας της Όλγας, με τους οποίους το μικρό κορίτσι και οι γονείς της έχουν αναπτύξει φιλικές σχέσεις και διατηρούν στενές επαφές. Ο Ρεκ μπαινοβγαίνει στην αυλή τους, όποτε θέλει, και "κερδίζει" συχνά τις λιχουδιές και από εκείνους.

Η επιστροφή στην πατρίδα

Όμως την οικογένεια της Όλγας την τρώει πάντοτε ο καημός της χαμένης πατρίδας στην Τραπεζούντα και καθώς η επιστροφή εκεί είναι αδύνατη, σκέφτεται, να φύγει από το Σοχούμ για να εγκατασταθεί στην Ελλάδα.

Προς το τέλος του 1938 η οικογένεια αρχίζει να υλοποιεί τα σχέδιά της για μετεγκατάσταση στην Ελλάδα και τελικά το σχέδιο υλοποιείται τον Φεβρουάριο του 1939, αφού η οικογένεια φτάνει από το Σόχουμ στον Βόλο.

Η Όλγα είναι 8 χρονών και ο σκύλος γύρω στα 5. Όμως ο Ρεκ δεν μπορεί, να ακολουθήσει, τους δικούς του σ’ αυτό το ταξίδι της επιστροφής. Οι γονείς της Όλγας προβληματίζονται καθώς θέλουν, να αφήσουν το ζώο τους στα χέρια εκείνων, οι οποίοι θα το αγαπούν, και θα το φροντίζουν, όπως εκείνοι.

Τον Ρεκ τελικά θα τον κρατήσει η ρωσική οικογένεια του διπλανού σπιτιού, που τον αγαπάει. Τα παιδιά και φίλοι της Όλγας χαίρονται, γιατί πια θα τον κάνουν δικό τους. Άλλωστε τον αγαπούν και παίζουν μαζί του εδώ και χρόνια.

Η ημέρα της αναχώρησης φτάνει. Τα πράγματα φορτώνονται σε ένα μεγάλο κάρο, που το σέρνουν άλογα. Το κάρο φτάνει σιγά – σιγά στο λιμάνι της πόλης. Όμως ο Ρεκ είναι ήδη πολύ ανήσυχος.

Η Όλγα και η οικογένεια της ακολουθούν με τα πόδια την άμαξα. Τους συνοδεύουν μέχρι το λιμάνι και οι γείτονες και φίλοι, που μένουν στο διπλανό σπίτι, οι οποίοι θα κρατήσουν τον Ρεκ. Ο Ρεκ ακολουθεί και αυτός το κάρο και τους άλλους. Στο λιμάνι η Όλγα και τα αδέρφια της αποχαιρετούν τον Ρεκ με αγκαλιές και επιβιβάζονται στο καράβι, που θα τους φέρει στην Ελλάδα. Από το κατάστρωμα εξακολουθούν να χαιρετούν τους φίλους, που αφήνουν πίσω στην προκυμαία και τον Ρεκ, που τους γαυγίζει. Η Όλγα είναι στεναχωρημένη, επειδή αφήνει τον πιστό της φίλο, αλλά την έχει συνεπάρει και το μεγάλο πολυήμερο ταξίδι προς την Ελλάδα.

Άλλωστε ο Ρεκ μένει πίσω σε πραγματικά καλά χέρια. Θα μαθαίνει νέα του από την αλληλογραφία, που θα έχει με τα παιδιά, τους φίλους της και όταν μεγαλώσει, θα πάει να τον δει. Άλλωστε ο πατέρας της δεν αποκλείει το γεγονός να επισκέπτονται το Σοχούμ, όταν μπορούν. Το καράβι σαλπάρει και η προκυμαία και η εικόνα του Ρεκ χάνονται σιγά - σιγά από τα μάτια της Όλγας. Η Όλγα μεγαλώνει γίνεται έφηβη και μέχρι τότε νομίζει, ότι ο Ρεκ ζει καλά με την οικογένεια και τους φίλους της, που τον κράτησαν. Καθώς είναι πια αρκετά μεγάλη της αποκαλύπτουν την αλήθεια για τον Ρεκ.

Καθώς το καράβι σαλπάρισε ο Ρεκ δεν ακολούθησε τα μέλη της νέας του οικογένειας παρά το γεγονός, ότι τους γνώριζε από τότε που ήταν κουταβάκι, τους αγαπάει και τον αγαπούν. Καθώς το καράβι χάνεται στον ορίζοντα, ο σκύλος άρχισε, να περπατάει γοργά με την ουρά στα σκέλια και το κεφάλι σκυφτό. Ο πατέρας της νέας του οικογένειας και φίλος του κου Τσουχνικά, καθώς και τα παιδιά, που είχαν πάει μαζί του στο λιμάνι, τον ακολουθούν και του φωνάζουν, να έρθει μαζί τους.

Ο Ρεκ όμως ακολουθεί μια άλλη διαδρομή και φτάνει σε ένα παρακείμενο ποτάμι της πόλης. Και πέφτει χωρίς δισταγμό στην κοίτη του! Τα νερά του ποταμού τον παρασέρνουν και χάνεται… για πάντα. Η κα Όλγα Τσουχνικά, που ζει μόνη της πια στην Αθήνα, μου διηγείται την ιστορία του Ρεκ και δακρύζει. Κάθε βράδυ μου λέει: "εδώ και 73 χρόνια, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος αισθάνομαι τον Ρεκ, να βάζει τα μπροστινά του πόδια στο κρεβάτι μου, για να τον χαϊδέψω και μετά σαν να ξαπλώσει δίπλα μου στο χαλάκι του για να κοιμηθεί". Και κλαίει και πάλι…

Η κα Όλγα Τσουχνικά, είναι φίλη της μητέρας μου και μου διηγήθηκε αυτήν την ιστορία μετά τον θάνατο της Λάσυ, του δικού μου σκύλου, που φρόντισα επί δύο χρόνια. Σκέφτηκα, ότι πρέπει να την μοιραστώ μαζί σας. Σκέφτηκα, ότι είναι μια ακόμη ιστορία ενός ζώου, που πρέπει να την διαβάσουν όλοι. Όλοι αυτοί που συμπεριφέρονται με τόσο άσπλαχνο τρόπο στα ζώα, ίσως συγκινηθούν έστω και λίγο».

Διαβάστε επίσης:

Φρόντισε μέχρι τέλους το ζώο που «οι δικοί του» εγκατέλειψαν άρρωστο στο Διακοφτό Αχαΐας 

Φροντίζοντας έναν άρρωστο σκύλο που δεν μπορεί να γλυτώσει από τον θάνατο (βίντεο)